“งานก็ไม่หนักมาก แต่ทำไมใจมันเหนื่อยเหลือเกิน?” หลายคนมีช่วงเวลาที่ถามตัวเองแบบนี้ ทำงานตามหน้าที่ไม่ได้มีดราม่าในทีมไม่ได้ทะเลาะกับใครงานก็ไม่ได้ล้นจนรับไม่ไหว แต่ทำไมใจมันหนัก เหนื่อย อ่อนล้า แบบไม่มีเหตุผล?

หลายคนเรียกภาวะนี้ว่า Mid-career Void หรือ “หลุมอากาศกลางชีวิตการทำงาน” ไม่ถึงขั้น Burnout แต่ทำให้รู้สึกขาดแรงจูงใจอย่างบอกไม่ถูก และที่น่ากลัวคือ…ยิ่งเราพยายามไม่คิด ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังไหลไปเรื่อย ๆ แบบไม่มีทิศทาง

ทำไม HR ยุคนี้ถึง “เข้าใจคนยากขึ้นกว่าเดิม” แม้ HR จะทำงานกับคนทุกวัน แต่กลับเป็นตำแหน่งที่ “โดนเข้าใจผิดมากที่สุด” เช่นกัน หลายองค์กรยังเห็น HR เป็น “ฝ่ายบริษัท” ไม่ใช่ “ฝ่ายคนทำงาน” และนั่นทำให้ “ความจริง” ของพนักงานแทบไม่เคยถูกส่งต่อไปถึงผู้บริหารอย่างถูกต้อง เพราะพนักงานไม่เปิดใจ ในองค์กรของคุณลองสำรวจดูว่าคุณเคยเจอเหตุการณ์เหล่านี้บ้างไหม?

หัวหน้าที่คิดว่าตัวเอง “ฟังแล้ว” แต่ลูกน้องกลับรู้สึกว่า “ไม่กล้าพูด” บางครั้งแค่สีหน้าเล็กน้อย หรือคำพูดอย่าง “สรุปมาเลยละกัน” ก็เพียงพอที่จะทำให้ลูกน้องปิดใจ

เคยไหมคะ? เวลาพูดกับใครบางคนแล้วรู้สึกว่า “อีกฝ่ายไม่เข้าใจเลย ทั้งที่เราก็พูดชัดเจน” หรือบางครั้ง แค่พูดคำเดิม ๆ แต่คนฟังก็โกรธ ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น ในที่ทำงาน ปัญหาเหล่านี้เกิดขึ้นทุกวัน

ในโลกของการทำงานจริง ๆ ไม่มีหัวหน้าคนไหนอยากเป็น “เจ้านายที่ลูกน้องไม่กล้าเข้าใกล้” แต่หลายครั้งที่หัวหน้าพูดด้วยเจตนาดี กลับกลายเป็นการสร้าง “กำแพง” โดยไม่รู้ตัว

“เราก็พูดดีแล้วนะ แต่ทำไมทีมไม่รับฟัง?” นี่คือคำพูดของหัวหน้าหลายคนที่รู้สึกสับสน หลังจากให้ Feedback ด้วยเจตนาดี แต่กลับได้ผลลัพธ์ตรงข้าม เพราะลูกน้องเงียบ บางคนเบือนหน้า

เคยไหม พยายามสื่อสารกับลูกน้องอย่างดีที่สุด แต่ทุกครั้งที่คุยกัน กลับกลายเป็นความเข้าใจผิด? ในบางทีคุณอาจจะแค่ต้องการ “ช่วย” แต่ลูกน้องกลับรู้สึกว่าคุณ “ควบคุม” จนทำให้ลูกน้องอึดอัด หรือในอีกด้านหนึ่ง ลูกน้องอาจรู้สึกว่าถูกตำหนิ ทั้งที่คุณแค่ต้องการให้เขารับผิดชอบงานมากขึ้น ทุกอย่างดูจะผิดเพี้ยนไปหมด

ในทุกองค์กร HR มักเป็นคนที่ต้องรับแรงกระแทกจากทั้งสองฝั่ง คือฝั่งผู้บริหารที่ต้องการผลลัพธ์ และฝั่งพนักงานที่ต้องการความเข้าใจ หลายคนพูดว่า “HR เข้าข้างบริษัท” หรือ “HR ไม่ฟังพนักงาน” ทั้งที่จริงแล้ว HR คือคนที่ต้องฟังทุกฝ่าย และพยายามหาคำพูดที่ทุกคนจะเข้าใจได้ตรงกันอยู่เสมอ

หลายคนคงคุ้นกับบทสนทนาแบบนี้ บทสนทนาจากคนใกล้ตัวที่ว่าคนใกล้ตัวระบายว่าเหนื่อย เครียด รู้สึกโดดเดี่ยว แล้วเราตอบไปว่า “สู้ ๆ นะ เดี๋ยวก็ผ่านไป” แต่ผลลัพธ์คือความเงียบ ความสัมพันธ์แข็งตัว และปัญหาเดิมยังอยู่ครบ ไม่ใช่เพราะเราไม่หวังดี แต่เพราะเรา “พูด” แบบให้กำลังใจเร็วเกินไป และอาจ “ฟัง” ไม่ลึกพอจะสัมผัสความรู้สึกจริงของเขาได้