ในทุกวันของการทำงาน เราอาจรู้สึกเหมือนต้อง “อ่านใจคนอื่น” ตลอดเวลา หลายคนพยายามปรับตัวเพื่อให้ “เข้ากับคนอื่น” แต่กลับลืมตั้งคำถามง่าย ๆ ว่า แล้วเรายัง “เข้าใจตัวเอง” อยู่ไหม?

เคยไหมคะ? เวลาพูดกับใครบางคนแล้วรู้สึกว่า “อีกฝ่ายไม่เข้าใจเลย ทั้งที่เราก็พูดชัดเจน” หรือบางครั้ง แค่พูดคำเดิม ๆ แต่คนฟังก็โกรธ ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น ในที่ทำงาน ปัญหาเหล่านี้เกิดขึ้นทุกวัน

ในโลกของการทำงานจริง ๆ ไม่มีหัวหน้าคนไหนอยากเป็น “เจ้านายที่ลูกน้องไม่กล้าเข้าใกล้” แต่หลายครั้งที่หัวหน้าพูดด้วยเจตนาดี กลับกลายเป็นการสร้าง “กำแพง” โดยไม่รู้ตัว

“เราก็พูดดีแล้วนะ แต่ทำไมทีมไม่รับฟัง?” นี่คือคำพูดของหัวหน้าหลายคนที่รู้สึกสับสน หลังจากให้ Feedback ด้วยเจตนาดี แต่กลับได้ผลลัพธ์ตรงข้าม เพราะลูกน้องเงียบ บางคนเบือนหน้า

เคยไหม พยายามสื่อสารกับลูกน้องอย่างดีที่สุด แต่ทุกครั้งที่คุยกัน กลับกลายเป็นความเข้าใจผิด? ในบางทีคุณอาจจะแค่ต้องการ “ช่วย” แต่ลูกน้องกลับรู้สึกว่าคุณ “ควบคุม” จนทำให้ลูกน้องอึดอัด หรือในอีกด้านหนึ่ง ลูกน้องอาจรู้สึกว่าถูกตำหนิ ทั้งที่คุณแค่ต้องการให้เขารับผิดชอบงานมากขึ้น ทุกอย่างดูจะผิดเพี้ยนไปหมด

ในทุกองค์กร HR มักเป็นคนที่ต้องรับแรงกระแทกจากทั้งสองฝั่ง คือฝั่งผู้บริหารที่ต้องการผลลัพธ์ และฝั่งพนักงานที่ต้องการความเข้าใจ หลายคนพูดว่า “HR เข้าข้างบริษัท” หรือ “HR ไม่ฟังพนักงาน” ทั้งที่จริงแล้ว HR คือคนที่ต้องฟังทุกฝ่าย และพยายามหาคำพูดที่ทุกคนจะเข้าใจได้ตรงกันอยู่เสมอ

เคยนั่งคิดกันไหมคะ ว่าหลายๆ เรื่องในชีวิตทำไมถึงมีปัญหาเหมือนเดิมซ้ำ ๆ และเคยไหม…ตั้งใจว่าจะพูดคุยดี ๆ แต่สุดท้ายกลายเป็นทะเลาะ เคยบอกตัวเองว่าจะ “ไม่ยอมโดนเอาเปรียบอีก” แต่พอถึงเวลา กลับเงียบและปล่อยผ่านเหมือนเดิม หรือบางครั้งเราก็เผลอ “ช่วยทุกเรื่อง” จนกลายเป็นคนที่รับภาระของทุกคน จนหมดแรงไปเอง ทำให้บางทีเราคงจะรู้สึกเหนื่อยมากๆ เลยใช่ไหมคะ

ในฐานะ HR หรือฝ่ายบุคคล คุณคงเคยเผชิญกับสถานการณ์ที่พนักงานในองค์กรเริ่มมีความขัดแย้งกันอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นการปล่อยข่าวลือซุบซิบนินทา ทำให้เพื่อนร่วมงานเสียหน้า หรือการสร้างสถานการณ์เพื่อให้ตัวเองดูเหนือกว่า ปัญหาเหล่านี้ดูเหมือนเล็ก แต่กลับบั่นทอนความไว้วางใจในทีมและทำลายบรรยากาศการทำงานในระยะยาวมากๆ เลยค่ะ

คุณเคยรู้สึกไหมว่า… ในฐานะหัวหน้า คุณพยายามทุกวิถีทางแล้ว แต่ทีมก็ยังทำตามที่คุณคาดหวังไว้ไม่ได้ บางครั้งลูกน้องก็ค่อยไม่เกรงใจ มีทั้งพูดแทรกในที่ประชุมและโต้เถียงแบบไม่ฟังเหตุผล ในบางครั้งลูกน้องก็กลับเงียบเกินไป แม้จะมีปัญหาอยู่ในใจแต่ก็ไม่พูด จนสะสมกลายเป็นเรื่องลุกลามใหญ่โต

คุณอาจเริ่มคิดว่า “ทำไมเขาไม่เห็นค่าฉัน” หรือ “นี่ฉันไม่มีบารมีพอจะให้คนฟังเหรอ” ความจริงแล้ว ปัญหาอาจไม่ใช่เนื้อหาที่คุณพูด หรือความสามารถที่คุณมี แต่อยู่ที่ “วิธีการสื่อสาร” ที่ส่งสัญญาณบางอย่างให้คนฟัง “ปิดใจ” โดยที่คุณเองก็ไม่รู้ตัว สัญญาณนี้ มักเกี่ยวข้องกับสภาวะทางจิตใจที่เรียกว่า “Child State”